Op het laatste moment nog besloten naar Texel te gaan om een hele week samen uit te waaien en energie te putten. Het weer werkte enorm mee, we hebben elke dag kunnen wandelen. Wat een geweldig (wandel)eiland!
Een ervaring die voor herhaling vatbaar is.
Zojuist hebben we ons lekker gedoucht in Gasthof Baumgartnerhöhe, net iets ten zuiden van Faak am See. We hebben de 6e dag er nu opzitten van onze 7-daagse wandeltocht door 3 landen: Oostenrijk, Ialië en Slovenië. De hittegolf, gecombineerd met de dan toch wel erg lange etappes, maakte de tocht zwaar. Vooral bij het klimmen moesten we vaker pauzes inlassen dan we gewend zijn. Voor elke dag stond meestal circa 7 uur echte beweegtijd begroot. Dat klopte ook wel, maar aan pauzes hadden we daarbij toch vaak ook nog een uur of 2 nodig. Lange dagen dus.
We hebben gelopen van Warmbad Villach naar Feistritz am Gail, toen naar Valbruna, Tarvisio, Rifugio Zacchi, Kransjka Gora, en nu in Baumgartnerhöhe dus. Morgen lopen we weer naar Warmbad Villach, waar onze auto staat.
We hebben mooie stukken gelopen, lekker in hutten gegeten. Zijn ongelooflijk verwend geweest met de bruidssuite in Valbruna, een eigen appartement met sauna in Feistritz, en hebben soms ook om een andere kamer moeten vragen omdat er geen enkel lampje het deed (Tarvisio). We hebben mensen ontmoet die dezelfde tocht liepen, maar die toch dan weer ergens anders onderdak hadden. In de Refugio net voor Slovenië kwamen we elkaar dan tegen, omdat er daar geen alternatieven waren.
In Kransja Gora bleek dat er volgend jaar de World Cup Ski daar plaatsvindt; dan mag er nog wel heel wat gebeuren aan de faciliteiten. Dat zag er nu in onze ogen erg gebrekkig uit.
De bergen hier zijn ongelooflijk mooi. De kammen zijn steil en kaal, en rijzen als bijna zilverachtig boven het donkere groen uit. Er groeien veel mooie bloemen. Dit stukje Alpen heet Julische Alpen en de Karawanken. Als wandelgebied nog niet echt ontdekt; kom je in dorpjes, ja dan kom je toeristen tegen.
Hebben we alles gelopen? Nee! Op de heetste dag hebben we een lang vals plat op gloeiend asfalt geskipt door ons met de taxi naar boven te laten brengen. En vandaag hebben we ook gespijbeld, maar dat was een verhaal apart:
Het zou de langste dag zijn, 8 uur looptijd. We waren er helemaal klaar voor. Omdat we geen enkel dorp of hut onderweg tegen zouden komen, hadden we lunchpakketten besteld. Het plan was om Half zeven opstaan, zeven uur ontbijt, voor acht uur lopen. Ik werd wakker met de schrik: wekker niet afgegaan! Gauw gauw en toen we bijna naar de ontbijtzaal gingen, zagen we dat het 6 uur was ipv 7 uur! Dus konden we nog even weer het bed in. Ik had me dus een uur vergist…
Bij het ontbijt stonden de lunchpakketten voor ons klaar: per persoon 4 boterhammen, 2 gefrituurde kalkoenschnitels, een banaan, een peer, een stuk chocola en een fles water. Daar mocht wel een extra rugzak voor mee! Het water hebben we laten staan, dat zat toch in onze eigen waterzak. Nadat we alles zo goed mogelijk hadden opgeslagen, keken we uit het raam. Het regende!!! En niet zo’n klein beetje ook. Weerbericht opgevraagd: dat zag er niet best uit, het kon de hele dag wel regenen. En dat op zo’n lang traject, volledig in bossen, zonder hutten en met onvoldoende “rek” om te gaan schuilen? Dat vond ik geen goed plan. Anne was al bezig om de GPS te programmeren, dus moest even wennen aan mijn idee om niet te gaan lopen, maar snapte het snel. Dus: reisadvies van de toerist information gevraagd. Met de bus konden naar Jesenice, dan overstappen op de internationale trein naar Villach en terug met het boemeltje naar Faak am See en vandaar circa een uur lopend naar Baumgartnerhöhe, wat het einddoel was van de 6e etappe. In Jesenice troffen we een volledig onbemand station aan, toch vinden we een man met een pet. Ja, de trein naar Villach vertrekt vanaf perron “two”. Dat perron was er dus helemaal niet, en even later de man ook niet meer. We moesten anderhalf uur wachten, geen koffietentje of wc, niks. Gelukkig druppelden er meer mensen binnen voor de internationale trein, die allemaal op perron 3 gingen staan. Wij dus ook maar. De trein had 20 minuten vertraging, niemand die zenuwachtig werd. Alle zitplaatsen in de trein waren al bezet, dus we moesten staan. Geen conducteur te zien, dus hebben we ook geen kaartje gekocht. Toen reed de trein ineens heel langzaam door Faak am See. Ik zei: “Als die hier nu eens stopte!” En dat deed-ie! En de knop van “open door” werkte ook! We sprongen er snel uit met onze rugzakken, en daar reed de trein weer! Zwartrijders, dat ook nog, maar we stonden mooi om 11.00 uur in Faak am See. Om even later kletsnat te worden. Het was allemaal niet voor niets geweest dus.
Morgen dus de laatste wandeldag. Straks gaan we ons verdiepen in de mogelijkheden voor de laatste week!
alt=”image” width=”225″ height=”300″ class=”aligncenter size-medium wp-image-278″ />
Zondag zijn we verhuisd van de Katschberg naar Villach. Onderweg hebben we nog een zondagmiddag-dalwandeling gemaakt en onszelf eroverheen gezet: iedereen drinkt hier namelijk karnemelk in halveliters! Het is echt heel lekker. Goed voor de dorst en voor de spieren. Zondagavond sliepen we in Gasthof Steirerhof in Villach. Toen we gingen slapen was het nog 31 graden. Nee, geen airco dus.
Vanmorgen zijn we zo vroeg mogelijk vertrokken om naar Feistritz am Gail te lopen. Bloedheet, en tussen de 500 en 700 meter hoogte. Aan de ene kant fijn (klimmen kost zweetdruppeltjes), aan de andere kant niet fijn (elke 100 meter is – 1 graad. Wat dat betreft verheugen we ons op morgen: stijgen naar 1700 meter.
De hele weg hadden we deze rode bergwand naast ons. Dit is het Dobratsch-massief en 700 jaar geleden is die gekliefd door een aardbeving. Veel grote brokstukken kwamen we onderweg tegen. Wij dachten aan de ijstijd, maar toen we later het boekje goed lazen, kwamen we achter de oorzaak. Eerst goed lezen dus.
Rondom de Katschberg inlopen is het plan, zodat we met voldoende hoogtemeters in de benen aan de drielandentoer kunnen beginnen. Aan de conditie zal het niet liggen, maar ja, die hoogtemeters is altijd wel een dingetje tijdens de eerste dagen. Je wordt sterk in de koers wordt er gezegd en als dat voor wielrenners geldt, geldt dat ook voor ons.
In het begin van de week is het redelijk koud, zeker boven de 2000 meter. Broodje op? Dan gaan we weer!
Anne doet ook enkele wandelingen in zijn eentje, ivm de actieradius van Gwen. Nou ja, alleen? Met het nieuwe fototoestel dan toch zeker! Vanuit de hand “schiet” hij deze twee ufo’s!
Om te bewijzen dat hij op de top is geweest, moet hij nu gebruik maken van de selfiemethode, maar daar zijn ze hier op de Katschberg voorbereid:
Met buikgriep op een camping is geen pretje, daarom zijn we dinsdag verhuisd naar Landal Park op de Katschberg. Daar wilden we toch ook graag nog wandelen, het is met de auto ongeveer een kwartiertje verwijderd van de camping waar we zaten. Een heel ander uitzicht, dat nu weer wel, en een ook een heel ander comfort! Privé badkamer, vaatwasser en ijskast…. Liever waren we op de camping gebleven maar nu we hier toch zijn, genieten we er maar van.
Zaterdag hebben we onze eerste inloopwandeling gedaan: 10 km, met 300 meter stijgen en 300 meter dalen, door het lieflijke Oostenrijkse landschap. We kunnen zo vanaf de camping lopen, je kunt onze tent (aan de buitenrand, tweede van links) en de C5 zien. De tarp breken we af als we weggaan, het onweert hier maar zo! Die kleine witte gebouwtjes waar Anne naar kijkt bleken er 14 te zijn, klimmend naar een kerkje: de kruisweg dus. Helaas konden we niet bij het kerkje, het hek was op slot.
Donderdag in Klosterneuburg hebben we een dagje “klooster” gedaan: overdag het klooster bezichtigd en een rondleiding in de wijnmakerij meegemaakt, afgesloten met een wijnproeverij. De wijngaard van dit klooster is de belangrijkste van Oostenrijk.
We moesten snel terug naar de camping, want de lucht betrok behoorlijk!
De openluchtopera Rigoletto, hoe zou het daarmee komen? Een kwartier voor het zou beginnen werd besloten het eerste deel binnen uit te voeren. De zangers, al gekleed en geschminkt, liepen met het publiek mee in optocht naar de zaal. Dat was wel een gedoe, voordat iedereen zat en de opera kon beginnen. Tot onze verbazing werd besloten dat het tweede deel tóch op de binnenplaats van het klooster werd uitgevoerd! Een hele belevenis: een groter decor, mooier licht en geluid. Tijdens de voorstelling helaas geen foto’s, dus vandaar alleen een foto van het lege decor.
Vandaag inderdaad regen; ook leuk om zo de mogelijkheden van onze nieuwe tent uit te proberen. Welke deur open? Hoe doet de luifel het? Ook tijd om de website bij te werken, en deze “indringer” op de foto te zetten! Voor de goede orde: het beestje beweegt van links naar rechts, dus “dat” is niet z’n oog!
Jammer van het tweede dagje Wenen, maar helaas. Lekker lui bij de tent is ook fijn…..
